Last updated on September 5, 2020
Bundan yaklaşık yarım asır kadar önce bir kitap okumuştum. Bir yere kadar o kadar çok katıldım ki roman kahramanının düşüncelerine şu pek sevilen nihilizm kavramının tam göbek deliğinden içeri girmek üzereydim. Ama bir yerde aniden el frenine asılmam gerekti. Çünkü her şeyi göz ardı etmem mümkün olsa da insana dair bazı gerçekler olmayacak bir yerlerden yakalıyor beni.
Sırf karıncalanan beynim bir miktar uzaklaşsın bulunduğu yerden diye haftasonu kendimi abuk bir alışveriş merkezine bıraktım. Her karmaşık zamanda olduğu gibi yalnız ve düşünceli vitrinlere baktım. Ve yine, yeniden.. Umudumu tekrar ruhumun orta yerine yerleştiren bir şey oldu. Marmara Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Resim Bölümü Mozaik Atölyesi öğencilerinin sergisi. Beklenmedik bir anda, tam karşımda. Yine savunmasız yakalandım. Hepsi birbirinden güzel pek çok eser içinden bir tanesi tam tepede. Her şeye sırtını dönebiliyor insan zaman zaman. Ama sanat desem, bunun müziği ve edebiyatı da kapsayacak kadar geniş olduğunu belirtsem, işte tam bu noktada elimi kolumu bağlıyor hayat. Vazgeçilmez oluyor.
Ve ardından…
Bu kadar ileri gitmeyi hayal etmiyordum. Ama madem yolun devamı önümde duruyor, adımlamalı.
Dedim ve ertelediğim bir eğlenceyi en üst perdeden avucuma aldım.
Galaxy S 2
🙂
Kesinlikle bir telefon falan değil bu. O bir Android. İçimi mutlulukla dolduracak kadar güzel bir şey.
Sarılıp öpesim geliyor evet, aşk bu olsa gerek.
Bazarov onu görse
Nihil est in intellectu quod non prius fuerit in sensu
derdi muhtemelen öyle değil mi Ubuntu🙂
